Το έφεραν έτσι τα πράγματα ώστε τόσο η Πάφος όσο και η γείτονα χώρα να αποχαιρετούν το 2014 σε προεκλογικούς ρυθμούς και να ατενίζουν τις μέρες που έρχονται με προσδοκίες μια (κάποιας, οποιασδήποτε, απροσδιόριστης) αλλαγής που θα μπορούσε ίσως να βάλει τα πράγματα ξανά στον «ίσιο δρόμο». Αυτό βέβαια το ενστερνίζεται κανείς στο βαθμό που ακόμα πιστεύει ότι αυτή είναι η «στραβή» εκδοχή των πραγμάτων και όχι η εξαρχής επιλεγμένη και προδιαγεγραμμένη.
Πάφος και Ελλάδα απέχουν πολύ: όχι μόνο από άποψη χιλιομετρική αλλά από άποψη γενικότερης κουλτούρας, πολιτικής παράδοσης, εκλογικής κρισιμότητας. Την ίδια στιγμή, οι προφανείς διαφορές πλαισιώνουν τελικά έναν κοινό ή έστω παραπλήσιο πυρήνα που συντηρεί, προκαλεί και καθορίζει τις εξελίξεις που σημειώνονται την περίοδο αυτή.
Οι εκλογές: Προέκυψαν και στις δύο περιπτώσεις αναπάντεχα – εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον – καθώς πρόκειται βέβαια για έκτακτες εκλογές που συντόμευσαν σημαντικά τη θητεία των εκλεγμένων θεσμών. Αν το σκεφτεί καλά όμως κάποιος δεν είναι λίγοι ούτε και εντελώς μη αναμενόμενοι εκείνοι οι δείκτες που προοιώνιζαν την εξέλιξη αυτή: αυξημένη δυσφορία στο κοινό, δυσκολίες στη διαχείριση μιας κλιμακούμενης κρίσης στην οικονομία, ασυμφωνία στη μοιρασιά συμφερόντων – σε ένα τέτοιο περιβάλλον η λύση της «αλλαγής», ακόμα κι αν αυτή παραμείνει τελικά στους τύπους και τα ονόματα, είναι διέξοδος όχι απλώς θεμιτή αλλά μάλλον αναγκαία. Το προεκλογικό σκηνικό και στις δύο περιπτώσεις με την πληθώρα των επιλογών που μοιάζουν τελικά να είναι μία ή δύο στην ουσία είναι χαρακτηριστικό μιας «αλλαγής» σε λανθάνουσα μορφή.
Οι ηγέτες: Στην Ελλάδα έγινε λόγος για «ανατροπή της κυβέρνησης», λες και ξαφνικά ήρθε τούμπα το πολιτικό σκηνικό, ριζοσπαστικοποιήθηκε η κοινή γνώμη, μπήκαν στο περιθώριο οι γνωστές, παραδοσιακές αξίες που συντηρούν εδώ και χρόνια τη σαπίλα. Στην Πάφο θεριεύουν οι συζητήσεις περί «καθάρσεως» οικειοθελώς παρακάμπτοντας το γεγονός ότι αυτό που διαδραματίζεται σε τίτλους ειδήσεων τους τελευταίους μήνες πόρρω απέχει της εξαγνιστικής τελετουργίας μιας αρχαιοελληνικής τραγωδίας και περισσότερο θυμίζει τον ευτράπελο και ειρωνικό χαρακτήρα ιταλιάνικης φαρσοκωμωδίας. Το γεγονός ότι το σύστημα από μόνο του φτάνει στο σημείο να μη θέλει άλλο να στηρίζει τα λαμόγια που ανέδειξε σε θέσεις εξουσίας (γιατί προκαλούν πια περισσότερο κακό παρά καλό ή γιατί υπάρχουν βολικότεροι διάδοχοι ήδη «έτοιμοι από καιρό, σαν θαρραλέοι») δε σημαίνει ότι ξαφνικά ξημέρωσε καινούρια μέρα στην πολιτική! Τα πρόσωπα που αναδεικνύονται στην εξουσία μέσω εκλογών είναι κάτι που σε πολύ μεγάλο βαθμό ελέγχεται και ορίζεται από τη συνδιαλλαγή των παραδοσιακά εχόντων και κατεχόντων.
Οι πολίτες: Και στις δύο περιπτώσεις απηυδησμένοι, ζορισμένοι, άνεργοι, υπερφορολογημένοι και χρεωμένοι, αλλά πάντα πειθήνιοι και πιστοί ακόλουθοι της τάξης πραγμάτων. Για κάποιο λόγο συντηρείται η πεποίθηση ότι είναι αλλονών ευθύνη να ισιώσουν το «στραβό το κλήμα». Ακόμα και σαν υποψία το ενδεχόμενο να μαζέψουν αυτοί οι ίδιοι το σχοινί του γαϊδάρου που το μασουλάει μοιάζει τρομακτικό, αδιανόητα «ακραίο» και πηγή «αταξίας» που δεν αρμόζει στην «ευνομούμενη», δημοκρατική πολιτεία. Πολλοί θα κουνήσουν το κεφάλι απαξιωτικά θεωρώντας ότι μακράν απέχουν από το άβουλο και παθητικό αυτό σώμα, αλλά στην πραγματικότητα συμμετέχουν έστω και υποσυνείδητα στην αδράνειά του, στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορώντας και στη χειρότερη αναζητώντας απαντήσεις σε νεοφασιστικά μορφώματα.
Αν όμως δεν αδιαφορούμε και δε φασιστοποιούμαστε, τότε τί κάνουμε; Παίζουμε το ρόλο που μας αναθέτει η πολιτική τάξη πραγμάτων, αφηνόμαστε στην αυταπάτη της αλλαγής ή ψάχνουμε τρόπο μήπως τελικά τη φτιάξουμε οι ίδια με μόνο κριτήριο τις αντικειμενικές ανάγκες που ορίζονται από μια αξιοπρεπή διαβίωση; Τόσο ο λαός της Ελλάδας όσο κι όλοι εμείς εδώ, στο «κράτος της Πάφου» όπως χλευαστικά κάποιοι το θέλουν, έχουμε διέξοδο, μόνο που χρειάζεται να την αναζητήσουμε μέσα στην αλήθεια που βγάζουν όσα βιώνουμε καθημερινά, κι όσα βλέπουμε να τα επιβεβαιώνει με το σκληρότερο τρόπο η ζωή. Έχουμε την πιο δύσκολη δουλειά, είναι η αλήθεια. Γιατί στη βοή των πολλών και στις υποσχέσεις των ισχυρών είναι δύσκολο να διακρίνεις καθαρά τι είναι αυτό που στέκει στην πραγματικότητα. Όμως η ζωή κι η ιστορία δεν ξέρουν να λένε ψέματα αν έχει κανείς μάτια ανοιχτά και αυτιά ευήκοα. αν έχουμε καρδιές θαρραλέες που να μην αναγνωρίζουν τη ζημιά εκεί που τους δείχνουν αλλά εκεί που πραγματικά βρίσκεται.
e ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ 