Η δεκαετία του ’90 είχε πολύ μελούρα, πολύ απόλυτο δόσιμο, πολύ συναισθηματισμό και – αναπόφευκτα – πολλή απογοήτευση.
Στα ’00s και ’10s τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ, κι όσο κι αν το μεγάλο hit του 1995 της Alanis Morisette ακούγεται ακόμα με ευχαρίστηση – ενίοτε και καρδιοχτύπι – τόσο η ίδια όσο και ο κωμικός James Corden που τη φιλοξένησε στην εκπομπή του θεώρησαν ότι 20 χρόνια μετά επιβάλλεται να γίνουν κάποιες αλλαγές/αναβαθμίσεις στον στίχο.
Αν κάποτε το κομμάτι υμνούσε μικρές, καθημερινές απολαύσεις, ελπίδες και προσδοκίες, φόβους, έρωτες, γάμους, οικογενειακή ευτυχία, τυχαίες γνωριμίες, ο ρομαντισμός που όλα αυτά περικλείουν, μοιάζει μάλλον παράταιρος με τη σφοδρότητα της ψηφιακής εποχής.
Στη διασκευή του 2016 το κομμάτι μιλάει για «φιλίες» στο Facebok και…ρατσιστικές εκπλήξεις στον «τοίχο» σου, για καταπιεστικές δίαιτες, την καταναλωτική φρενίτιδα γύρω από τα iphone, τις ατυχίες με το πλήθος ψηφιακών εφαρμογών στα κινητά μας, τη ματαιότητα των γνωριμιών μέσω dating sites, την απογοήτευση των πτήσεων σε οικονομικές αεροπορικές εταιρείες.
Δε διστάζει, τελικά, να ειρωνευτεί το γεγονός ότι τίποτα απ’ όσα αυτή η νέα εκδοχή κατονομάζει ως ειρωνικά δεν είναι τελικά πραγματικά τέτοια…
e ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ 